حرف دل

امشب که دعاکردن حال دیگری دارد؛ می خواهم «به نام نامی سر»1 سجاده ام را به طرف نور بنشانم و به دعاکردن بنشینم. می خواهم دور سجاده ام 72 تا شمع روشن کنم. می خواهم تا سحر به این فکر کنم که پروانه، عاشق شمع بود یا شمع، عاشق پروانه؟...و می خواهم اینقدر به نور فکر بکنم که به نفس نفس بیفتم.از همان نفس زدن هایی که وقتی سه ساله بودم به آن دچار شدم.همان شبی که وقتی رفته بودیم تعزیه تماشا کنیم چون نمی دانستم کربلا کجاست از صدای گریه ی مردم ترسیدم و نفسم به شماره افتاد.آنشب مادرم مرا محکم به سینه اش چسباند و همان جا آهسته توی آغوش مطمئن مادرم خوابیدم.صدای مادرم هنوز یادم هست که دعا می کرد.انگار آنشب نیز مثل امشب، دعاکردن حال دیگری داشت و یادم هست که می گفت اگر دلت شکست, مطمئن باش مستجاب الدعوه شده ای.اما من که تا سه سالگی بلد نبودم دلم بشکند و نمی دانستم مستجاب الدعوه یعنی چه.من تا سه سالگی حتا نمی دانستم عاشورا یعنی کدام روز, و بعدا که جغرافیا خواندم باز هم باورم نشد کربلا فقط یک دشت بزرگ است.گویی کربلا در نظرم وسیع تر شده بود.حتا بزرگ تر از وسعت زمین.  یک شب که مثل امشب, از سجاده ام صدای سینه زنی می آمد و هوای اتاقم پر از بوی سیب شده بود، نشستم تا سحر به سرخی خون خدا فکر کردم.به دریا بودن و تشنگی فکر کردم.به گره های بسته ای فکر کردم که یک دختر سه ساله از روی مشکلاتِ کورِ مردم، باز می کند و ن حرف دل...ادامه مطلب

حرف دل...

حرف دل...

حرف دل...

حرف دل...

حرف دل...

حرف دل...

حرف دل...

به اندازه دربازکن نوشابه,اگر میفهمیدیدلم تا حالا باز شده بود الهه صابر اساسا بعضی شعرها باید ناگهانی باشند.چه نوشتنشان برای بار اول چه برای بار صدم...ناگهانی به نظرم رسید آدمهایی در زندگی م دارم که خداوکیلی در حد قاشق هم نیستند حرف دل...ادامه مطلب

حرف دل...